Jag är i Sverige

Jag är i Sverige,
Ik ben in Zweden. Het klinkt zo logisch, en als je alle feiten naast elkaar neerlegt, is dat het ook. Als ik contact wil met jullie daar in Nederland, schrijf ik deze blog, stuur ik een brief, een email, een whatsapp of gebruik ik skype. En andersom precies hetzelfde. Dus ik ben hier, en jullie zijn daar…en dat is hoe het is. Ik ben in Zweden. Wanneer ik naar buiten ga trek ik behalve mijn dikke sjaal, muts en jas, tevens mijn ski broek over mijn gewone broek aan, dat helpt tegen de koude wind, die hier op zich niet zo hard waait als in Nederland, maar het is gewoon lekker warm voor tijdens mijn half uur durende wandeling, langs de rivier, of langs de supermarkten en spoorlijn (de laatste is minder leuk, maar iets korter, en gezien mijn problemen met het vroege opstaan nog altijd niet zijn verholpen gebruik ik de laatste wat vaker) naar mijn stage. Het is hier koud, maar de zon schijnt vaak, dat idee heb ik althans, of het sneeuwt. En ik heb er dan wel niet veel aan omdat ik door de weeks de hele dag binnen zit te werken, maar met een blauwe lucht is alles fijner. Mijn lunchgewoontes beginnen langzaam te verschuiven van het Nederlandse brood eten, naar de warme lunches met left-overs van de dag daarvoor. Wanneer ik in de supermarkt loop ben ik constant alles door 8 aan het delen om een idee te krijgen van de prijs in euro’s (het is hier nog altijd duur), probeer ik de namen van verschillende producten enigszins te onthouden en wanneer ik afreken eerst het bedrag te verstaan voor ik controleer of mijn bedachte getal juist is. Kortom, ik ben in Zweden. De buschauffeurs zijn aardig, de dagen kort, maar ze worden merkbaar langer (toen ik hier net aankwam werd het zo rond 9 uur, als ik al een uur op mn stage zat licht, en tussen 3 en half 4 al donker, nu is het licht als ik om 8 uur op mijn werk aankom, en ook het donker komt later, hoewel ik nog altijd in het donker tussen 5 en 6 naar huis loop) en ik trek altijd, braaf, zoals dat hoort, mijn schoenen uit als ik thuis, of in een ander huis kom. Wanneer mijn collega’s onderling Zweeds praten ben ik ondertussen in staat het algehele onderwerp eruit te pikken (wanneer ze stiekem een zijweg nemen naar een ander onderwerp levert dat soms nog al rare gedachtenkronkels op…zwemmen er vissen uit de Klarälven in de badkamer?), maar het blijft lastig. Geschreven en gesproken Zweeds voelen nog als twee verschillende werelden, waarin de eerste makkelijker te begrijpen is…bovendien ligt de provincie Värmland naast Noorwegen, en is het Zweeds accent hier dan ook anders dan in bijvoorbeeld Stockholm…moeilijker, volgens mijn begeleidster. Een goed excuus dus voor het feit dat ik het nog niet echt versta;). Op mijn stage spreek ik dan ook nog veel Engels, hoewel ik elke dag weer iets leer. (het kijken van Zweedse kinder tv series, gebruik van de babbel-zweeds-leer app en de boekjes met Zweeds die ik thuis heb liggen helpen daar zeker bij, maar snel gaat het nog niet). Ik ben in Zweden. Het land waar je (over het algemeen) je eigen drank meeneemt als je uitgenodigd wordt voor een etentje, sneeuw gewaardeerd wordt in de winter omdat het ervoor zorgt dat het in de avonden lichter lijkt buiten, en dat is met de winters hier zeker fijn (nu de sneeuw weg is merk ik ook goed dat dat inderdaad zo is), waar je alcohol koopt bij de systembolaget (die elke dag al rond 3 of 4 uur sluit), er zelfs tv programma’s zijn gewijd aan de kötbullar en de mensen op straat nogal saai gekleurde kleren dragen waardoor ik me nogal…opvallend voel met mijn knalblauwe skibroek, paarse jas en zelfde kleur knalblauwe muts. Bovendien strooien ze steentjes ipv zout tegen de gladheid, en geven ze op de universiteit cursussen over Vampiers, beginselen in de Pilates en gitaar, zitten er een aantal leestekens ergens anders verstopt op het toetsenbord en hebben ze aparte knopjes voor de ä,ö en å…Alles duidt erop...dat de eerste vier woorden van dit stuk volledig waar zijn, en jullie geloven het natuurlijk allang. Maartoch…is er gek genoeg iets waardoor ik het idee heb dat ik me nog altijd niet volledig realiseer dat ik hier zit. En ik kan het niet omschrijven, maar nog altijd…zou ik morgen in Nederland wakker kunnen worden. Alsof dit een lange droom is, een soort bubbel, die dan ineens is geknapt. En ik weet, morgen doe ik niet mijn ogen open in mijn kamer in Utrecht, maar hier in Zweden…en nog altijd, is dat het raarste idee ooit.

Er zijn zoveel dingen gebeurd in de afgelopen weken! En het is hier leuk! En eigenlijk wordt het steeds leuker. Natuurlijk zijn er ook de moeilijke momenten dat ik denk, waar ben ik aan be-gon-nen!? Moest ik nou echt zo nodig hierheen? Ik mis Nederland en alles daar. Maar die worden...niet overschaduwd, dat klinkt negatief, overzond dan misschien? door alle leuke dingen hier. In het eerste hele weekend dat ik hier was heb ik een heerlijke dag gehad met Joanna, een meisje oorspronkelijk uit Polen, die ik hier heb ontmoet. Ze heeft me alle plekjes waar ik echt van moest weten in het centrum laten zien, wat leuke (soms echt heer erg verstopte) winkeltjes, en me dingen verteld over de geschiedenis van Karlstad…Gezien ik al lang genoeg van stof ben, hier een filmpje (in het engels, no worries:P) over Karlstad: http://www.youtube.com/watch?v=Shyk_RS-Apo Het aller tofste van de dag met Joanna was de wandeling in het Mariebergsskogen, een soort van bosachtig park, of parkachtig bos, hier in de stad. Geweldig met de sneeuw, schaatsende mensen op het meer (wat ik zelf het weekend later ook heb gedaan met Caroline, een van mijn collega’s…resulterende in een nog altijd blauwe knie), en een heel erg leuk ‘Naturum’ gebouw met van alles over de natuur (voor kinderen…maar dat maakt het er niet minder leuk op:P). Er is ook een gedeelte met allerlei dieren (suuper leuk!) en daar in de buurt staat een enorm gezellig houten hutje, waar je thee, koffie en typische Zweedse lekkernij kunt krijgen. Na het schaatsen met Caroline hebben we hier heerlijk een paar uur gezeten. De avond van de dag met Joanna hebben we zalm gegeten (echt verrukeluk! Gemarineerd in verse dille, citroen, olie en zeezout) met courgette spaghetti en potatis (aardappel). We houden beide enorm van muziek, hoewel we een heeeel andere smaak hebben, maar dat maakt het juist super interessant. Ze heeft me dan ook geïntroduceerd in de folk-metal muziek, en onder andere kennis laten maken met ‘Heidevolk’, jawel, die komen uit Nederland. Nu was het eindelijk mogelijk om erachter te komen waar de muziek daadwerkelijk over ging. Haar favoriete song: een ode aan het gouden vocht: Bier! Hoe kan het ook anders:P Moet eerlijk bekennen…ik vond het eigenlijk best wel leuk, kan me wel voorstellen dat mensen van dit soort muziek houden, het is vrolijk en energiek, de perfecte combi.

Verder heb ik voor het eerst in mijn leven Kreeft gegeten. Ik was door Daniel, een PhD student hier aan de uni, uitgenodigd om met hem en nog 4 anderen te komen eten…niet helemaal zeker of ik dat wel een goed idee vond, uiteindelijk toch maar ja gezegd. ’t Was super leuk! Hoewel de aanblik van de schaal met een stapel kleine, mij aanstarende, ‘sebastiaans’ (die overigens niet diep in de zee, maar in een meer leefden), me even deed slikken…gelukkig was er een meisje uit Duitsland met een vriendin, die beide ook nog nooit kreeft hadden gegeten, dus na een snel-cursus: hoe eet ik kreeft, het er maar op gewaagd. En okay, als je niet teveel nadenkt terwijl je de opgekrulde staart vastpakt en omdraait om los te krijgen van de rest van het lijf, het vervolgens open breken en het eruit pielen van het darmkanaal om daarna van het vlees te kunnen eten…is het best wel heel erg lekker. Of de klauwen nou lekkerder zijn dan de staart wist ik na 3 stuks nog niet…maar ik vond het voor een eerste keer wel een prima score dus heb het er maar bij gelaten…;)
Een enorme verandering ten opzichte van de vorige keer dat ik schreef, is mijn huis. Na meer dan twee weken in de kamer zonder internet, met stinkende koelkast (die overigens ook hier weer aanwezig is, maar nu is het slechts knoflook ipv rotte vis) en matras op de grond te hebben geleefd ben ik verhuisd naar een groter huis, waar ik nu met mijn twee Chineze huisgenoten (Yang en Yidan) woon. Het is hier heerlijk! In de afgelopen iets meer dan een week, heb ik van mijn kamer al helemaal mijn eigen plekje kunnen maken. En steeds als ik in de eerste week thuis kwam had Yang weer een verrassing. Een stoel, de volgende dag een bureau, dan weer een spiegel en een bed, en vaak stond hij voor m’n deur met de zin: I think you need this, om me vervolgens een prullenbak of een wasmand te geven. M’n muren zijn ondertussen beplakt met foto’s, echt geweldig toen ik een hele stapel via de post van mijn ouders kreeg! Nu is mijn kamer zeker niet meer saai en wit. Maar gezellig, knus, en het begint al echt een thuis te worden. Yang en Yidan zijn enorm leuk en lief, ’t is leuk om thuis te komen en een zingende Yidan op de achtergrond te horen, of om hulp gevraagd te worden wat betreft de inrichting (want gezien het hun eerste echte huis is wisten ze echt niet wat ze moesten doen, hihi). En toen ik op een gegeven moment niet zo lekker en met enorme hoofdpijn op mijn kamer zat, stond Yidan ineens voor mn deur, met hier: drink dit, en je moet het echt helemaal drinken hoor! Dat is goed voor je gezondheid! Verse gemberthee! Heerlijk! Met daarin ook een soort van gedroogde…ik weet niet wat het waren, zaadjes, nootjes? (zie foto…als iemand het antwoord weet…ik ben nog altijd zeer nieuwsgierig), ze zouden goed zijn voor luchtwegen en longen. Ze had zelfs nog extra gemaakt voor de volgende morgen, en ook dat heb ik natuurlijk braaf gedronken. Nu voel ik me weer prima, dus het zal vast geholpen hebben Ook heb ik chinese geluks dingen gehad om in mn kamer op te hangen, super lief, en heeft Yidan de tekst op de vietnamese geluksmuntjes die ik aan een ketting heb hangen vertaald, en inderdaad, het zou moeten zorgen voor een gelukkig en gezond even, en tot nu toe heb ik weinig te klagen wat dat betreft  Nu zijn Yang en Yidan helaas voor een maand naar China om chinees nieuwjaar te vieren, ik mis ze wel, want met zijn drieën is toch leuker dan alleen. Als ze terug zijn gaan we een keer samen koken, en ik zou aaaaltijd met ze mee mogen eten…maar ik weet toch niet of ik dat zie zitten…gebakken zeewier en minigarnaaltjes lijken favoriet, ook voor ontbijt, en ik denk toch niet dat ik dat snel ga waarderen…maar een keer proberen kan natuurlijk best. De kreeft heb ik tenslotte ook overleefd…

Mijn stage, de eigenlijke reden dat ik hier ben natuurlijk, haha, gaat ook nog altijd erg goed. Mijn collega’s zijn nog altijd super aardig (ik heb een kussen te leen, vorken en messen, en Matilda kwam laatst zelfs aan met een stamper! Jeej!) Van Karin kreeg ik vorige week twee bioscoopbonnen die ze zelf niet meer ging gebruiken, dus ben met Caroline naar Les Miserables geweest (ooooh, moooooi!!! En wat hebben we gehuuiild :P en onze ogen uitgekeken toen de studenten in beeld kwamen:P) Zijn vorige week naar een pub-quiz geweest, waar we ook heerlijk hebben gegeten, en nouja, ondanks dat ik zeker niet alles begreep en we als twee laatste teams zijn geindigd was het een super leuke avond. Met Grete, mijn begeleidster ben ik een dag op veldwerk geweest (met -10!!!), maar hele dikke kleren aan en het was prima. Verschillende waterkracht centrales gezien en de impact op de rivieren, of nouja, mag je dat nog zo noemen als er géén water meer doorheen stroomt? En ook wat gereguleerde meren bezocht. De omgeving hier is zo prachtig! Zeker met de sneeuw. Het meest geweldige moment toen we naast een meer stonden, de redelijk laagstaande zon door de wolken heen brak, er een ongelofelijke stilte om ons heen was en de sneeuwvlokjes langzaam, vredig en loodrecht naar beneden dwarrelden. Ik had er een uur kunnen blijven staan en genieten van dat beeld, Zweden ten top! Mijn plan voor de komende maanden stage is gemaakt, de eerste versie van mn inleiding geschreven en mijn eerste volledig zweedse artikel bijna uitgelezen. Deze week gaan we waarschijnlijk langs bij iemand in Göteborg om wat dingen te bespreken over watermanagement en mijn project (leuk!!) en verder gaat alles eigenlijk heel goed, en is het super interessant!

Buiten mijn stage en de leuke dingen, is mijn leventje hier heerlijk relaxt. Ik heb tijd om boeken te lezen, films te kijken, uren lange boswandelingen te maken, de omgeving te zien, brieven en deze blog te schrijven, viool te spelen, te skypen of spontaan ergens naar toe te gaan (zo kreeg ik laatst een sms over een concert in de domkyrkan, met daarin de uitnodiging te komen. Programma: oude barok met sopraan, gamba en theorbe. Het was ge-wel-dig, zooo mooi!). ’t Is heerlijk hier. Compleet tegenovergesteld van hoe het was in Nederland eigenlijk, super druk en altijd wel iets te doen (ook heel erg leuk!) maar, ondanks dat het soms wat alleen kan voelen, bevalt dit eigenlijk ook heel goed.
Wat nu ook eindelijk, gelukkig, begint is mijn muziekmakerij. Zaterdag voor het eerst weer vioolgespeeld met anderen. Repetitie voor een Bach cantate, enkel bezet, halve toon lager gestemd (dat is enorm wennen!) en goede muzikanten. Net als op mijn stage geldt voor de mensen in dit kleine gezelschapje dat ze super open en vriendelijk zijn, van alles willen weten en het super tof vinden dat ik er ben. Het was toch, ondanks alle andere leuke dingen, een van de meest blij makende avonden tot nu toe. Zeker toen de eerste violist op de terugweg in de auto aan me vroeg hoe het komt dat ik zo goed viool speel (nou vind ik mezelf niet uitzonderlijk goed, maar misschien zijn ze hier in Zweden anders gewend van 23 jarige amateurs? ik denk dat het gewoon is omdat ik heel graag, en heel veel muziek maak ;) en een enorme liefde heb voor muziek van Bach). Maar..super leuk compliment natuurlijk, zeker omdat ik van te voren toch wat zenuwachtig was omdat hij speelt bij de Wermland Opera hier…En tsja, dan wil je wel een goede indruk achter laten. Wist ik veel dat hij een van de twee concertmeesters is..Daar kwam ik later thuis pas achter. Ik heb een dansje gedaan in de woonkamer (het voordeel van alleen op 7 hoog wonen is dat niemand je ziet) vervolgens twee uur lang met m’n ouders geskypt (het voordeel van vrije avonden) en de rest van de avond met mijn blije ik doorgebracht. De dag erna was de uitvoering. Deze was ter eren van de ‘Kydelsmässodagen’, ofwel de Maria-lichtmis. Dit is een herdenkingsdag van de ‘opdracht van de heer in de tempel’, waarbij jezus, zoals elk joods jongetje, op wordt gedragen aan God. En op deze dag wordt ook het zuiveringsoffer dat Maria bracht herdacht. Dit moest ze, volgens de Joodse wet, 40 dagen na de geboorte van Jezus brengen. (Weer wat geleerd, want ik wist uberhaupt niet van het bestaan van deze dag, en gelukkig was ik niet de enige). Naast de cantate ook nog wat koralen gespeeld, en het was grappig om de zweedse manier van het inzingen voor een koor eens mee te maken, maar de opmerking van de dirigent: ‘Text, text, texxxtttt’ kwam zeker niet onbekend voor;) Het concert ging goed! En achteraf zelfs nog een Nederlands stel gesproken die hier een aantal jaar geleden naartoe zijn verhuisd. Bovendien heb ik vandaag nog wat leuke wetenswaardigheden meegekregen..Zo komt Lars Magnus Ericsson (ja, dat is die van de telefoons) hier uit de buurt, en is een groot deel van het staal wat verwerkt is in de Eiffeltoren ook ergens in een staalfabriek hier in de omgeving gemaakt! Maargoed, ik zal jullie verder niet vermoeien met dit soort weetjes en het hierbij laten. Zeer waarschijnlijk heb ik al genoeg van jullie kostbare tijd weggesnoept, mits je het einde van dit (wederom wat uit de hand gelopen) verhaal hebt bereikt. Op de planning voor de komende tijd? Stage, bezoekje Göteborg, vrijdag naar concert van de Wermland opera, Zweedse Semlor maken met collega’s en de eerste repetities van mijn orkest hier. Genoeg om naar uit te kijken!

Veel liefs,
Iris